ரயிலில் ஒரு வானவில்

கடந்த வாரத்தின் கடைசி நாள்
பகல் பொழுதில் பல்லவனில் பயணித்தேன்.
ஏறிய சில நொடிகளிலே நடந்தேறியது

சுற்று சூழல் ஆராய்ச்சி.

பயணச்சீட்டு பரிசோதனையும் ,

சகபயணிகளின் இடப்பெயற்சியும்,

வியாபாரிகளின் விற்பனையும்,

இனிதே அரங்கேறிக்கொண்டிறந்தது.

வழக்கம் போல் வார பத்திரிக்கை வாசிப்பை

விமர்சையாய் துவங்கி இருந்தேன்.

வெப்பம் குறைய தொடங்கி

விழாக்கோலம் கொண்டிருந்தது வான் மேகங்கள் .

ரயிலோசையிலும் ஒரு குயிலோசை கேட்டு

பார்வையை பவ்யமாய் திசை திருப்பினேன் .

சற்றும் எதிர்பார்க்காத ஒரு அழகிய ஷனத்தில்

சலனமாய் மலர்ந்தது அந்த விழி ஈர்ப்பு பரிமாற்றம்.

எப்போது வந்தாள் அந்த அழகு தேவதை ?

இது போல இதயத்தில் இருகோடி கேள்விகள்.

அத்தனை அழகை நான் பார்த்ததே இல்லை.

அத்தனை அழகாகவும் என்னை யாரும் பார்த்ததே இல்லை.

சில்லென்ற மாலை வேலையில்,

சிறு சாரல் மழையில்,

பூப்போல மலர்ந்த வானவில்லை ,

பார்த்து ரசிக்கக்கூட தோன்றவில்லை.

பார்வைகளும் புன்னகைகளும் பரிமாறப்பட,

நேரமும் ரயிலும் நிற்காமல் ஓட,

நாங்கள் இறங்கும் நிலையமும் வந்தது.

பிரியும் நேரம் வானவில்லும் மறைந்தது.